Historical Fiction
21 to 35 years old
2000 to 5000 words
Tamil
Story Content
மதுரை மாநகரம். மீனாட்சி அம்மன் கோவில் கோபுரங்கள் வானை முட்டும் கம்பீரத்துடன் நின்றுகொண்டிருந்தன. தெருக்களில் மக்கள் கூட்டம் அலைமோதியது. அந்த நகரத்தின் மையப்பகுதியில், இளம் தேவிக்கா தனியே நடந்து சென்று கொண்டிருந்தாள்.
தேவிக்கா அழகும் அறிவும் ஒருங்கே பெற்றவள். அவளுடைய குடும்பம் பாண்டிய மன்னர்களின் அரசவையில் மதிப்புமிக்க பதவியில் இருந்தது. அவள் கலைகளிலும், இலக்கியத்திலும் சிறந்து விளங்கினாள். ஆனாலும், தேவிக்காவின் மனதில் ஒரு வெறுமை குடிகொண்டிருந்தது. திருமண வயதை அடைந்திருந்தும், அவள் யாரையும் காதலிக்கவில்லை.
ஒரு நாள், தேவிக்கா மீனாட்சி அம்மன் கோவிலுக்கு சென்றிருந்தாள். அங்கு, அவள் பார்வதி தேவி ஒரு அசுரனை திருமணம் செய்கிறாள் என்ற புராணக் கதையை கேட்டாள். அந்த கதை அவளின் மனதில் ஆழமாக பதிந்தது. பார்வதி தேவியின் தைரியமும், அர்ப்பணிப்பும் அவளை கவர்ந்தன. அவள் தன்னை பார்வதி தேவியாக உருவகப்படுத்தி பார்க்க தொடங்கினாள். ஆனால், யாரை அசுரனாக நினைப்பது? யார் மீது காதல் கொள்வது?
அப்போதுதான், சேர நாட்டு இளவரசன் உதயன் மதுரைக்கு வந்திருந்தான். உதயன் வீரத்திலும், கலைத்திறனிலும் சிறந்தவன். அவன் தேவிக்காவுக்கு அறிமுகமானான். முதல் சந்திப்பிலேயே இருவரும் ஒருவரையொருவர் விரும்பத் தொடங்கினார்கள். ஆனால், அவர்களின் காதல் அவ்வளவு எளிதாக இருக்கவில்லை.
சேரர்களும் பாண்டியர்களும் பரம்பரை எதிரிகள். அவர்களின் குடும்பங்கள் பல ஆண்டுகளாக போரிட்டு வந்தன. தேவிக்காவின் குடும்பம் உதயனுடனான காதலை கடுமையாக எதிர்த்தது. “சேர நாட்டு இளவரசனா? அது எப்படி முடியும்? அவர்கள் நம் எதிரிகள் அல்லவா?” என்று அவர்கள் கூச்சலிட்டனர்.
தேவிக்கா தனது குடும்பத்தினரிடம் மன்றாடினாள். “காதலுக்கு தேசமோ, குலமோ கிடையாது. நான் உதயனை உண்மையாக காதலிக்கிறேன். அவரை திருமணம் செய்து கொள்வேன்” என்று உறுதியாக கூறினாள்.
ஆனால், தேவிக்காவின் குடும்பம் அவளுடைய விருப்பத்தை ஏற்க மறுத்தது. அவர்கள் அவளுக்கு வேறு ஒரு மாப்பிள்ளையை தேட தொடங்கினார்கள். தேவிக்கா மிகவும் மனமுடைந்தாள். அவளுடைய தோழி மலர்விழி அவளுக்கு ஆறுதல் கூறினாள். “தேவிக்கா, நீ தைரியமாக இரு. உன்னுடைய காதலை நான் ஆதரிக்கிறேன்” என்று மலர்விழி கூறினாள்.
ஒரு நாள், தேவிக்காவின் தந்தை அவளை தனியாக அழைத்தார். “தேவிக்கா, நீ உதயனை மறக்க வேண்டும். உனக்கு வேறு ஒரு நல்ல மாப்பிள்ளையை நான் பார்த்து வைத்திருக்கிறேன்” என்று அவர் கூறினார்.
தேவிக்கா தனது தந்தையிடம் கண்ணீர் மல்க கெஞ்சினாள். “அப்பா, நான் உதயனை தவிர வேறு யாரையும் திருமணம் செய்து கொள்ள மாட்டேன். தயவு செய்து என் காதலை புரிந்து கொள்ளுங்கள்” என்று கூறினாள். ஆனால், தேவிக்காவின் தந்தை அவளுடைய விருப்பத்தை ஏற்கவில்லை.
வேறு வழியின்றி, தேவிக்கா உதயனை சந்தித்தாள். “உதயன், நம்முடைய காதல் நிறைவேறாது என்று நினைக்கிறேன். என் குடும்பம் நம் திருமணத்தை ஏற்க மறுக்கிறது” என்று தேவிக்கா கண்ணீருடன் கூறினாள்.
உதயன் தேவிக்காவை ஆழமாக பார்த்தான். “தேவிக்கா, நான் உன்னை எப்படியாவது திருமணம் செய்து கொள்வேன். நாம் இருவரும் சேர்ந்து நம் காதலை வெற்றி பெற செய்வோம்” என்று உறுதியளித்தான்.
உதயன் தனது வீரர்களை அழைத்து மதுரைக்கு ரகசியமாக வந்தான். அவர்கள் தேவிக்காவை கடத்தி செல்ல திட்டம் போட்டார்கள். ஒரு இரவு, தேவிக்கா மீனாட்சி அம்மன் கோவிலுக்கு சென்றிருந்தாள். உதயன் அவளை அங்கு சந்தித்தான்.
“தேவிக்கா, வா. நாம் இருவரும் இந்த நாட்டை விட்டு எங்காவது தூரம் போய்விடலாம். அங்கே நாம் சந்தோஷமாக வாழலாம்” என்று உதயன் கூறினான். தேவிக்கா உதயனுடன் செல்ல சம்மதித்தாள். இருவரும் ரகசியமாக மதுரை நகரத்தை விட்டு வெளியேறினார்கள்.
அவர்கள் சேர நாட்டை அடைந்தார்கள். உதயனின் குடும்பத்தினர் தேவிக்காவை அன்புடன் வரவேற்றார்கள். உதயனும் தேவிக்காவும் திருமணம் செய்து கொண்டனர். அவர்களின் காதல் ஒரு வரலாற்று காவியமாக மாறியது.
ஆனால், அவர்களின் பிரச்சனைகள் அங்கே முடியவில்லை. பாண்டிய மன்னர், தேவிக்கா சேர நாட்டு இளவரசனை திருமணம் செய்து கொண்டதை அறிந்து கோபமடைந்தார். அவர் சேர நாட்டின் மீது போர் தொடுக்க முடிவு செய்தார்.
இரு நாடுகளுக்கும் இடையே போர் மூண்டது. உதயன் தனது வீரர்களுடன் இணைந்து பாண்டிய மன்னரை எதிர்த்து போரிட்டான். தேவிக்கா, போரில் காயமடைந்த வீரர்களுக்கு உதவி செய்தாள். அவள் இரு நாட்டு மக்களுக்கும் இடையே அமைதியை ஏற்படுத்த முயற்சி செய்தாள்.
போரின் முடிவில், பாண்டிய மன்னர் தோல்வியடைந்தார். அவர் உதயனையும் தேவிக்காவையும் மன்னித்து, அவர்களை ஆசீர்வதித்தார். இரு நாடுகளுக்கும் இடையே சமாதானம் ஏற்பட்டது. உதயனும் தேவிக்காவும் சந்தோஷமாக ஆட்சி செய்து வந்தார்கள்.
காலங்கள் உருண்டோடின. உதயனும் தேவிக்காவும் வயதானார்கள். அவர்கள் தங்கள் காதலை அடுத்த தலைமுறைக்கு எடுத்துச் சென்றார்கள். அவர்கள் மதுரையின் சரித்திரத்தில் அழியாத இடத்தைப் பிடித்தார்கள். அவர்கள் காவியம் இன்றும் மதுரையின் தெருக்களில் எதிரொலிக்கிறது.